Chapter one

  
   Szłam jedną z ulic Nowego Jorku. Nie bez powodu wybrałam to miejsce na moje "łowy". W końcu nie bez powodu nazywane było "miastem, które nie śpi". A ja uwielbiałam ciemną porę dnia. Wtedy właśnie czułam, że żyję. Największe przygody przeżywałam nocami, a w związku z tym zdobywałam hurtowe ilości przystojniaków, którzy byli gotowi poświęcić dla mnie wszystko, nawet swoje cudowne, godne pozazdroszczenia życie. A ja nie mogłam sobie tego przepuścić za żadne skarby. Tym bardziej, że otrzymałam konkretne zadanie. 

   Właściwie wcale nie obchodził mnie ten plan mich rodziców. Jednak wiedziałam, że dzięki temu będą oni uzależnieni ode mnie i sama będę mogła ich wykorzystać do swoich celów. Z resztą co mi szkodziło złapać kilku mężczyzn i przekazać im, aby wykształcili ich na Anioły Ciemności. W końcu ich ród zaczynał świecić pustkami, a przecież wkrótce te niebiańskie Stróże mogłyby to wykorzystać i unicestwić ich na zawsze, a to mi się nie uśmiechało. Bo wraz z nimi znikam i ja. A beze mnie świat byłby zbyt dobry i zbyt nudny. W końcu to ja dostarczałam połowie populacji ludzkiej atrakcji.
   Oczywiście tak jak mogłam się spodziewać gdziekolwiek się nie obejrzałam, na każdym kroku widziałam jednego z tych całych Aniołów Dobroci. Siedzieli na ławkach, w samochodach, czy nawet stali na ulicach. Uśmiechali się tym swoim śnieżno białym uśmiechem i pomagali tym wszystkim biednym ludziom, którzy nie umieli poradzić sobie ze zwykłymi, codziennymi problemami. Liczyłam tylko na to, że nie ześlą jednego z nich, aby przeszkadzał mi w mojej pracy. Nie raz tak robili, gdy chciałam wykorzystać kilku śmiertelników. I tak za każdym razem dawałam sobie znakomicie radę. Tylko z lekkim opóźnieniem. 

    Po chwili znudziłam się swoją przechadzką i postanowiłam wejść do jednego z pobliskich klubów o nazwie "Inferno". W sumie gdyby nie nazwa nie weszłabym do takiej meliny, ale co mi szkodziło. W końcu wszędzie znajdzie się ktoś, kto poleci na moje urocze wdzięki. 

  Usiadłam przy barze i zamówiłam wódkę. Nie lubiłam jakiś wymyślnych alkoholi. Zawsze stawiałam na minimalizm. Barman uśmiechnął się do mnie i od razu zrealizował moje zamówienie. W sumie był całkiem przystojny, jednak wolałam kogoś z klasą, na poziomie, a on raczej nie reprezentował sobą zbyt dużo. Jednym łykiem opróżniłam cały kieliszek. Tak samo jak pięć następnych. Jednak nie zadziałały one na mnie w żaden sposób. W końcu Upadłego żyjącego 379 lat nie upije byle wódka. Tym bardziej, że teoretycznie w świecie ludzi byłam martwa. Nie musiałam jeść, pić i spać. Tak jak truposz. Tyle, że chodziłam po tym świecie i robiłam to, co mi się podobało. Nie miałam ochoty dłużej ślęczeć przy barze. W końcu nikt się do mnie nie przysiadł. A imprezowanie w samotności nie jest za dobrą rozrywką, dlatego ruszyłam na parkiet, w nadziei, że oczaruję jakiegoś pięknego śmiertelnika. To zdecydowanie poprawiłoby mi humor. Który ostatnio nie był we wspaniałym nastroju.
    Od razu dałam się porwać w rytm muzyki. DJ właśnie puszczał jakąś nowość. Czułam na sobie wzrok kilku osób siedzących przy barze i tańczących tuż obok. Nie tylko mężczyźni zwracali na mnie uwagę, ale i zazdrosne kobiety. To ja byłam w centrum uwagi za każdym razem. W końcu żaden z tych śmiertelników nie umiał tak oczarować pozostałych jak ja. Wiedziałam, że ociekam seksem i wcale mnie to nie krępowało, a wręcz przeciwnie dodawało jeszcze więcej uroku. Jednak, aby jeszcze bardziej skupić na sobie wzrok musiałam znaleźć sobie partnera. Rozejrzałam się dookoła. Wokół było sporo osób. Jednak moją uwagę przykuł mężczyzna wystrojony w garnitur. Było to trochę śmieszne, ponieważ miejsce, w którym się znajdowaliśmy nie było odpowiednie do takiego rodzaju stroju. Jednak jego buźka była urocza, a ja nie mogłam sobie jej przepuścić.
    Właściwie to mężczyzna powinien pierwszy mnie poprosić do tańca. Jednak przez te wszystkie zasady równości płci pozmieniało się sporo w tych sprawach. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu nie byłoby o takim czymś mowy, a teraz. Musiałam brać sama sprawy w swoje ręce.

 Podeszłam do nieznajomego tanecznym, kuszącym krokiem. Uśmiechnęłam się pokazując moje cudowne białe ząbki. Spojrzałam mu prosto w oczy, a on od razu okazał mi zainteresowanie. Jak zwykle nie musiałam zbyt wiele mówić, a mężczyzna już stał zauroczony. Chwyciłam więc go za rękę i oboje zaczęliśmy bujać się na parkiecie. Na szczęście nie stawiał oporów. Oddawał mi się całkowicie. Po chwili już pochłonięci byliśmy namiętnymi pocałunkami, które mnie nie sprawiały tyle przyjemności, co mojemu towarzyszowi. To miał być mój pierwszy cel. Wiedziałam, jak się skończy jego ziemskie życie. Jednak on w ogóle nie był tego świadom. To jeszcze bardziej mnie podniecało. Chciałam się jednak jeszcze trochę z nim zabawić. Jednak później przy barze ujrzałam innego przystojniaka.
    - Dosyć tego dobrego - powiedziałam bardziej do siebie niż do mojego towarzysza odklejając się od niego. Po chwili jednak dodałam. - Poznasz moją mamusię i tatusia.
  Mężczyzna zrobił minę zaskoczonego, a zarazem przerażonego. Oh. Jak ja to kochałam. Pewnie spodziewał się, że chcę go uziemić i już planuję ślub i dzieciaczki. Uśmiechnęłam się do niego zadziornie. Pierwszy raz oddawałam duszę śmiertelnika pod władzę moich rodziców. Wiedziałam, że ten chłopak będzie moim i ich królikiem doświadczalnym. Musiałam w końcu się dowiedzieć, czy pójdzie mi z tym zadaniem łatwo, czy będę musiała trochę się pomęczyć. Liczyłam na to, że młodzieniec nie będzie stawiał oporów. I zgodzi się na wszystko co mu powiem. Pstryknęłam więc swoimi paluszkami i spojrzałam mu głęboko w oczy.
    - Od teraz należysz do Upadłych - powiedziałam, a jednocześnie z tym nieznajomy zniknął.
   Teraz niech rodzice się nim zajmą, a znajdę sobie jakiś bardziej gorący towar. Lubię kiedy ludzie próbują się oprzeć mojemu urokowi. Zdobywanie ich jest jeszcze lepszą frajdą. W końcu ja zawsze wygrywam to walkę. Prędzej, czy później.
    Podeszłam do baru, aby przywitać się z moją nową zdobyczą, którą wyczaiłam wcześniej. Chłopak siedział nad piwem oglądając dokładnie szklankę. Gdy się do niego dosiadłam nie podniósł nawet na mnie wzroku. Szturchnęłam go w ramię niby nie chcący i przywitałam się.
   - Cześć.
  Chłopak podniósł wzrok, ale nie odpowiedział. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś takiego. Zazwyczaj chłopcy po zauważeniu mojej twarzy zakochiwali się po uszy. Ten jednak, albo sprytnie ukrywał uczucia, albo był gejem. Nie widziałam innego wytłumaczenia. Postanowiłam spróbować jeszcze raz.
   - Jestem Clarie. A ty? - zapytałam.
   - Ryan - odpowiedział od niechcenia.
   Zdenerwował mnie ton jego głosu. Miałam ochotę użyć jakiegoś ciężkiego przedmiotu żeby się opamiętał. Nie wiedziałam dlaczego mój dar na niebo nie działał. Kiedy mijały kolejne minuty ciszy chłopak podniósł na mnie wzrok. Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się. Na jego twarzy nie było widać żadnej reakcji. Po prostu wpatrywał się we mnie tymi swoimi niebieskimi oczami.
   - Barman! - krzyknęłam. - Poproszę wódkę - dodałam, gdy pracownik do nas podszedł.
   - Skoro nie masz ochoty rozmawiać, będziemy razem pić - powiedziałam do mojego towarzysza, a on lekko wykrzywił usta nadając im kształt uśmiechu.
  Gdy już dostałam swój kieliszek mężczyzna podniósł swój kufel i napił się. Ja również pochłonęłam zawartość małego pojemnika jednym haustem. Po kilku kolejkach atmosfera zaczęła się rozluźniać, mimo że mój nowy przyjaciel dalej nie był za wesoły, ale chociaż zaczynał częściej na mnie zerkać.
    - A więc co robisz w Nowym Jorku? Nigdy wcześniej cię tutaj nie widziałem - zaczął rozmowę.
    - Przyjechałam na jakiś czas z powodu pracy - odpowiedziałam. - A ty? Stały bywalec tutejszego miejsca?
    - Jak widać - wskazał na kufel piwa.
    Rozmowa rozkręciła się na dobre. Wkrótce poznałam kilka faktów z jego życia. Chodzi do jednego z liceum w Nowym Jorku i mieszka w mieście jakiś dwóch lat. Spędza tutaj każdy weekend w samotności lub przyjaciółmi. W tym lokalu nikt nie pyta go o dowód, więc właśnie to jego ulubione miejsce. Uwielbia samochody. Jednak nic poza tym. Nie widziałam w tej rozmowie żadnego podrywu. Próbowałam nawet rozmaitych gestów, ale nic z tego, że też pierwszego dnia musiałam trafić na taki trudny przypadek. Musiałam walnąć "prosto z mostu", skoro okrężną drogą nic nie zdziałałam.
    - Może przeniesiemy imprezę do Ciebie? - zapytałam w końcu.
   Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony. Uśmiechnął się, a w jego oku spostrzegłam błysk. Udało się. Wiedziałam, że nie ma mężczyzny, którego bym nie złamała. Mój entuzjazm jednak okazał się mylący, ponieważ usłyszałam słowa odrzucenia.
    - Nie jestem zainteresowany - powiedział.
    Potem wstał i wyszedł zostawiając pieniądze. Śledziłam go wzrokiem zaskoczona. Pierwszy raz poniosłam porażkę. Jednak może i przegrałam bitwę, ale wygram wojnę. W końcu jestem Clarie Dumberss. I nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Uśmiechnęłam się i postanowiłam również wyjść z podejrzanego lokalu. Teraz miałam tylko jeden cel - Ryana. Musiałam go zdobyć za wszelką cenę. Wiedziałam, że się nie poddam i wkrótce i on mi ulegnie.

~*~

   Weszłam do królestwa moich rodziców, aby dowiedzieć się, jak się miewa mój pierwszy śmiertelnik skazany na los Upadłego. Głównie chodziło mi o to, czy jeszcze się biedak nie poddał i czy w ogóle przeżył przemianę w Anioła. W końcu dla zwykłego człowieka musiało być to mega bolesne i trudne. Wiedziałam, że moja matka będzie dla niego bezlitosna. W końcu, aby wytrwać musi się poświęcić. Upadłymi zostają tylko ci najwytrwalsi. Pozostali wysyłani są do Odpadków. Ale w końcu dla chcącego nic trudnego.

    Od razu spostrzegłam znajomą twarz chłopaka. Siedział przykuty na krześle, a wokół niego tańcowała moja matka wymawiając rozmaite rzeczy, których miał się nauczyć. Widać było, że nieźle go wymęczyła. Chłopak był cały spocony i prawie, że omdlewał. Mnie jednak ten widok nie ruszał. 

      - Ty... - odezwał się resztkami sił, gdy tylko mnie zobaczył.

     Z jego oczu buchała nienawiść, a więc widać było jakieś postępy. W końcu Anioł Ciemności miał w sobie tylko nienawiść i podobne temu uczucia. Nie mógł czuć litości, współczucia, a zwłaszcza miłości. To właśnie przez to ostatnie uczucie większość z Upadłych przechodziła na stronę Stróżów. To właśnie przez nią nasz ród tak wyginął. Ja nie miałam zamiaru nigdy porzucić swojego życia dla jakiejś bezsensownej miłości. Właściwie nie rozumiałam tych wszystkich istot poświęcających się dla kogoś innego. Ja żyłam sama dla siebie i nie narzekałam.

     - Dobra robota - powiedziała matka spoglądając na mnie. - Jest już w pierwszej fazie. Z pewnością wytrwa do końca - dodała po chwili. 

     - Jasne - odpowiedziałam.

     - Czekam na kolejnych śmiertelników. Myślałam, że dzisiaj będzie ich chociaż pięciu. Zawiodłaś mnie.

     - Nie martw się. Dostarczę ci ich tyle ile będzie trzeba.

    Kobieta uśmiechnęła się do mnie fałszywie. Mimo, że była moją matką nienawidziłam jej z całego serca. O ile je miałam. Od dziecka byłam wychowywana w nienawiści. Nie raz usłyszałam podobne słowa od niej. Zawsze tak było. Rozmawiałyśmy tylko, gdy była potrzeba. Właściwie bardziej znałam tych wszystkich śmiertelników niż ją. Właściwie nie byłam jakoś z tego powodu zła, bo w końcu każdy Anioł Ciemności miał taki związek z pozostałymi. Związywaliśmy się ze sobą tylko, aby rozmnożyć swój lud, aby było kilka członków czystej krwi. Poza tym jakieś przyjaźnie, czy więzy rodzinne nie wchodziły w grę.

    Nie miałam więcej do roboty w tym miejscu, więc postanowiłam udać się do swojego azylu, czyli miejsca, w którym spędzałam wiele czasu, gdy nie zajmowałam się łapaniem istot w moje sidła. Rozpostarłam więc swoje ogromne, czarne skrzydła i odleciałam nie żegnając się z rodzicielką. Miałam kilka spraw do przemyśleń w związku z moim dzisiejszym niepowodzeniem, a właśnie w tym miejscu mogłam wszystko idealnie zaplanować, aby mój plan nie stał się niewypałem. Tak więc przede mną było trochę pracy. 

~*~

Cześć. Prezentuję wam rozdział pierwszy. Mam nadzieję, że się podoba. Sprawdzałam go kilka razy, ale pewnie znowu pominęłam kilka błędów. Jak to ja. Długość, jak na pierwszy rozdział chyba okej. Nie chciałam was od razu na początek zanudzać. Poznaliście trochę bardziej naturę Clarie, a przy okazji wprowadziłam kolejnego znaczącego bohatera, a mianowicie Ryan'a. Czekam na komentarze miłe, jak i wytykające moje błędy. <3 Pozdrawiam.